Algı

Korkularım var. Bugün hava güzel.

Dışarı çıkıp yürümek istiyorum. Ama korkuyorum.

Gitmekten, gelmekten korkuyorum. Saki döndüğümde her şeyi değişmiş şekilde bulacakmışım gibi.

Her şey değişmiş, hiçbir şey eskisi gibi değil.

Değişimden korkmuyorum. Ama bir yanım da değişmekten korkuyor gibi.

Sigara paketini çöpten çıkartıyorum.

Ders notları üstümü örterken birini görüyorum. Görmek istemediğim birini.

Birileri bana kötü geliyor. Bilen bilir.

Üzüntümü saklamak için sigara içiyorum, kafam yerinde değil.

Hava güzel. Ben kendimi kandırıyorum.

Yaşamayı bilmiyorum.

İnsanlar her istediğini özgürce söylüyor gibi. Bazı insanlar.

Ben ağzımı açınca yangın çıkıyor gibi, insanlar üstümü örtüyor.

Ağzımı kapatıyorum, korkuyorum.

İnsanlar istediği gibi yaşayabiliyor, bir şeyler yapıyor ve tam aksi şeyler söylüyor ve ben bu çelişkiden korkuyorum.

İnsanlar ''düşünüyorum'' dedikleri şekillerde yaşamıyor.

Ben ağzımı açıyorum, binlerce kelime çıkıyor, hepsini yutmak zorunda kalıyorum.

Onlar ağızlarından çıkan tek kelimenin doğru olduğunu inanıyorlar.

Kendilerine inanıyor ve mutlu oluyorlar.

Böyle insanlık istemiyorum.

Hiç nefret dolu bir korkaklık yaşamış mıydın? Emin ol, oluyor.

Hava güzel.

Kimsenin bir bok anladığı yok, diyorum.

Tezer Özlü beni anlıyor.

Göz kırpıyorum.