Çok iyi de oldu çok güzel iyi oldu tamam mı?

Kendi gölgemle kavga eder hale gelişimin bilmemkaçıncı boktan günüyken sabahın köründe azimle uyandım.

Kahvaltı vardı.

Şöyle bir şey vardı.

Sigara yerine kahve vardı.

Çarpıntılarım başladı, bak yalan söylemiyorum, sigara bana çok yararlı bir şeydi.

Perdeyi aralayıp dışarıyı süzüyorum. Karşı binadaki teyze henüz uyanmamış. Uyansaydı bilirdim, evin içinde mi yoksa balkonda mı yaşıyor, hala bunu anlayan olmadı çünkü. En yalancısından bir güneş ışığı vuruyor gözüme, güneş değilmiş, yalnızca ışık desek daha doğru olur sanırım.Gökyüzü çok gri, Ankara gibi. Dışarının sessizliği her halinden belli oluyor, insanlar ölmüş olabilir. Hava bok gibi. Hava kurşun gibi ağır. Ankara'yı sabahları hiç sevmiyorum. Geriye kalan hangi zaman dilimlerinde sevdiğim büyük merak konusudur, bunu başka bir baharda açıklamayı düşünüyorum.

Bu aralar her şeyi o kadar çok düşünüyorum ki bu kadarı bana bile fazla artık. Tamam düşünmek benim işim, en ince ayrıntısına kadar, ama gerçekten de bu durum hiçbir zaman beni bu kadar rahatsız etmemişti. Artık yoruluyorum sanırım. Yaşlanıyor muyum, yoksa gençliğimi yeniden keşfedip yenilenmeye mi çalışıyorum anlamadım ama yorgunluk artık ağır gelmeye başladı. Bu işten nasıl kurtulacağımı bilmiyorum.

Sanırım son yıllarda tüm ümitlerimin bağlandığı en güzel şeye bir kez daha merhaba dersem tüm sorunlarım çözümlenecek: İstanbul.

Merhaba İstanbul.

Taşı toprağı altın mı, yoksa ben zavallının teki miyim çözemedim ama İstanbul'da bulunduğum en kısa zaman dilimlerinde bile mutlu olacağıma inanıyorum, kişisel felsefem. Aslında yalan da değil. Orada olunca bir şey oluyor, iyi bir şey, denizinden midir, karasından mıdır bilmem. Sanırım İstanbul bahane, değişim ve yenilik insanı bu kadar güzel hissettiren. Bir de söz konusu olan çok güzel bir şehir olduğunda tüm bu duygular ikiye katlanıyor.

Bugün dışarı çıkma günü. Bugün okula gitme ve ders çalışma günü. Ve aramızda kalsın, hiçbir zaman avukat olamayacağım.

Yorumlamam bu kadar.